Perskaart voor journalistieke webloggers

Hoe kan de vakkundige (semi-professionele) weblogger zich profileren als journalist? Probleem voor deze beroepsgroep is dat de inkomsten zelden substantieel zijn en dus niet voldoende zijn voor een NVJ-perskaart.

de meeste weblogs treden niet op als uitgever, maar meer als zeepkistverhuurder. Het verschil moge duidelijk zijn: een uitgever is verantwoordelijk voor de inhoud van zijn medium, een zeepkistverhuurder biedt iedereen de gelegenheid om op een zeepkistje te gaan staan en van alles te roepen. Deze zeepkistverhuurder neemt geen of nauwelijks inhoudelijke verantwoordelijkheid.

Daarin zou ook het onderscheid kunnen worden gemaakt tussen de "professionele" weblogger en de grote menigte die zonder pretenties een weblog bijhoudt. Is het weblog een journalistiek product, dan is de weblogger dat ook.

Weblog met verantwoordelijkheid

Een weblog-uitgever, zoals de Volkskrant, Blog.nl of Web-log.nl, zou zichzelf verantwoordelijk kunnen maken voor de inhoud, of voor een deel van de inhoud. Deze media zouden een eigen kwalitatieve ballotage kunnen toepassen en zo een aantal bloggers als Journalist  kunnen afficheren. Dat betekent natuurlijk ook dat er een redactiestatuut voor deze webloggers moet worden opgesteld.

Deze elite moet in het medium ook duidelijk te onderscheiden zijn van de rest. De bezoeker moet herkennen of een bepaald weblog onder verantwoordelijkheid van de uitgever valt of niet.

De Raad voor de Journalistiek als regulerend orgaan 

Voor deze elite neemt de weblog-uitgever de verantwoordelijkheid door zich openlijk te conformeren aan de Leidraad van de Raad voor de Journalistiek en zich dus ook zich te onderwerpen aan de uitspraken die de RvdJ doet in journalistieke kwesties.

Deze Raad doet alleen uitspraken over journalistieke gedragingen die gepubliceerd staan in journalistieke media. Het weblog zal er dus inhoudelijk voor moeten zorgen dat de Raad het weblog als journalistiek product beschouwt.

Eindelijk die perskaart? 

Daarmee plaatst het weblog zich op de journalistiek landkaart en weet de lezer – maar ook de geïnterviewde, de politicus, een overheid – dat het weblog een serieus journalistiek product is met een journalistieke ethiek. En dat moet voor de schrijvers van het weblog dan weer toegang geven tot de felbegeerde perskaart die ook iets waard is in het werkveld. Die perskaart zou het weblog zelf kunnen maken (zie mijn vorige  blogje hierover).

Lees ook:Wie mag zich nu journalist noemen?
Lees ook:Praktische neo-journalistiek
Lees ook:Nazi’s op Google, een moeilijk dilemma
Lees ook:Wikipedia eert The Long Tail
Lees ook:Manon Thomas heeft gewonnen