Na een weekje met griep, vandaar de etherstilte alhier, ben ik weer aan het bloggen. Deze etherstilte betekent meteen een dalend aantal bezoekers. Ik krijg van die staafdiagrammen die steeds verder in een depressie raken. Harde maatregelen zijn nodig om weer wat meer bezoek op mijn blogje te krijgen. Want een blog zonder bezoekers is toch als een feest zonder gasten.
En dan betrap ik mezelf erop dat ik zoek naar een soort klapper. Ik zoek in mijn hoofd, op internet en bij mijn vaste bronnen naar een voorpaginaverhaal. Al zoekend kwam ik een artikel tegen op CyberJournalist.com. Onderwerp: de duivelse page-view tellers. Die tellers zorgen voor verarming van de journalistiek. Schrijvers gaan voor de grote masse, de klappers, niet voor de diepte.
He? Dat gaat dus ook over mij. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik
bekennen dat ik op dit weblog soms dezelfde valkuil in stap. Wroeging
dus. Ik moet niet schrijven wat het grote publiek wil, ik moet
schrijven wat geschreven moet worden.
Wat doen die bezoekers er toe? Veel natuurlijk, want publicaties op internet worden betaald vanuit reclame-omzet. En de reclame-omzet is weer gerelateerd aan het aantal bezoekers. Hoe moet ik mijn griep-dipje weer recht brijen?
Laten we dit democratisch aanpakken volgens het web 3.0-principe: u roept een onderwerp, en ik maak daar een artikel over.
Roept u maar!!!
Lees ook:Advertentieopbrengsten: internet groter dan de dagbladen
Lees ook:Is er leven na Manon Thomas?
Lees ook:De 100.000-ste bezoeker
Lees ook:Manon Thomas, ik maak het uit
Lees ook:Gelukkig nieuwjaar
Hm – heel herkenbaar! Ik lijd ook aan ‘blog- en statcounter-stress’. Ben dus verslaafd aan die stats, kan er niet weg van blijven. Heb ook echt een goede dag als die door het dak gaan, en een slechte als het bij de verwachtingen achterblijft.
De juiste remedie daarvoor hoor ik graag!
Patient Claire – collega van wintersport.blog